DEVRİM ŞEHİDİ KUBİLAY

 Cumhuriyetimizin Devrim şehidi Kubilay'ı ve şehit arkadaşlarına saygı ile...Her 23 Aralıkta karanlıkta ışık olarak parlayacaklardır...

KU­Bİ­LAY DES­TA­NI

Ge­cey­di.

Çe­kil­miş­ti or­ta­lık­tan el ayak.

Gök­te ay yal­nız­dı,

Yıl­dız­lar uzak.

Ka­ra göl­ge­ler do­la­şı­yor­du,

So­kak­la­rın­da Me­ne­me­n’­in,

El­le­rin­de bir ye­şil bay­rak.

Baş­la­rın­da,

Der­viş Meh­met de­ni­len,

O kan­lı al­çak.

Bir ye­dek su­bay öğ­ret­men­di Ku­bi­lay,

Yir­mi dör­dün­dey­di an­cak.

Bek­çi­siy­di Cum­hu­ri­ye­tin.

Du­yun­ca ulu­ma­la­rı Ku­bi­lay,

Ko­şup gel­di.

Bek­li­yor­du onu,

Ha­in bir tu­zak.

Di­kil­di bir anıt gi­bi

Yo­baz­la­rın kar­şı­sı­na.

“Du­run!” de­di,

Dur­ma­dı­lar.

Hem kal­leş­ti­ler,

Hem kor­kak.

Sal­dır­dı­lar,

Bı­çak­lar­la üs­tü­ne.

Ne iman var­dı yü­rek­le­rin­de,

Ne mer­ha­met.

Kan­lı sal­ya­lar akı­yor­du ağ­zın­dan,

Çıl­dır­mış­tı Der­viş Meh­met.

Kes­ti bir bağ bı­ça­ğıy­la boy­nu­nu,

Dol­du­rup ka­nı­nı avu­cu­na,

İç­ti vah­şi bir haz­la,

Ka­na ka­na.

Tak­tı­lar kan­lı ba­şı­nı Ku­bi­la­y’­ın,

Bir sı­ğı­rın ucu­na,

Do­laş­tı­lar

So­kak so­kak.

Ezan ses­le­ri yük­se­li­yor­du mi­na­re­ler­den,

Sö­kü­yor­du şa­fak.

Düş­tü­ler top­ra­ğa bir bay­rak gi­bi,

Tes­lim ol­ma­dı­lar ko­lay ko­lay.

Ve şöy­le ya­zıl­dı anıt­la­rı­na:

“İ­nan­dı­lar, dö­vüş­tü­ler, öl­dü­ler,

Bek­çi Ha­san, Bek­çi Şev­ki, Ku­bi­lay.”

Öz­bek İN­CE­BAY­RAK­TAR