MUTLULUĞUN FORMÜLÜ Sedat Kaya

MUTLULUĞUN FORMÜLÜ

Tarih MÖ 300'lerdi..
Atina'da Akademi'de bir ders saati..
Geniş omuzlu, atletik yapılı, kıvırcık saçlı, ak sakallı bir hoca öğrencilerine hayat dersi veriyordu..
Herkes pür dikkatti.
Çünkü Aristokles'ti bu hoca..
Bilgelerin bilgesiydi..
Akademinin kurucusu..
Sokrates'in öğrencisiydi..
Yunanlılar Platon(geniş omuzlu) dediler ona..
Müslümanlar ise Eflatun..
Derste öğrencilerinden Aristo sordu.
-İnsanoğlunun sizi en çok şaşırtan davranışları nelerdir?
Platon önce bir düşündü..
"O kadar çok ki" dedi..
Ardından sıraladı.
-İnsanlar çocukluktan sıkılır ve hemen büyümek ister. Ancak büyüyünce de çocukluklarını özlerler..
-Para kazanmak için dünyadan koparlar, sağlıklarını yitirirler. Ancak bozulan sağlıklarını geri almak için para öderler..
-Yarından endişe ederken bugünü unuturlar. Bu yüzden ne bugünü, ne de yarını yaşarlar...
-Ve en önemlisi hiç ölmeyecek gibi yaşarlar. Ancak hiç yaşamamış gibi ölürler.
Platon sözlerini bitirince Aristo ikinci soruyu sordu.
-Peki siz ne öneriyorsunuz?
Platon bu kez düşünmeden yanıtladı.
- Kimseye kendinizi sevdirmeye kalkmayın, sadece kendinizi sevilmeye bırakın.
-Mutluluk "en çok şeye sahip olmak" değildir. Gerçek mutluluk "en az şeye" ihtiyaç duymaktır..
O yüzden paranın pulun, malın mülkün, zevkin sefanın değil, gerçeğin peşinden koşun..
Aristo "En az şey nedir acaba?" diye kendi kendine mırıldandı..

*. *. *

Aradan 30 yıl geçti..
Platon ölmüştü..
Öğrencisi Aristo büyümüş, bilge olmuştu..
Akademinin bir numaralı hocası artık oydu..
Bir derste öğrencisi Aleksandros (Büyük İskender) sordu.
-Hocanız Platon'u seviyor musunuz?
Aristo yanıtladı..
-Platon'u çok seviyorum ama gerçeği daha çok seviyorum.. Çünkü gerçek beni mutlu ediyor..
Aleksandros tekrar sordu.
-Peki gerçek mutluluk nedir?.
Aristo gülümsedi.
-Gerçek mutluluk kendi kendine yeter olmaktır..
(Sedat Kaya, Datça)
31 Mayıs 2017

Bir Anneler Günü hikayesi

 Anna Jarvis saygı ile anıyorum ,dilerim O'nun istediği gibi Anneler Gününü kutlayanlar çok olsun...

Bir Anneler Günü hikayesi.

DÜNYAYA KABUL ETTİRDİ,
KENDİSİ KABUL ETMEDİ.

Adı Anna Jarvis'ti..
1864'te doğmuştu..
13 çocuklu bir ailenin 10'ncu evladıydı..
Annesi Ann Maria bir öğretmendi..
Savaş karşıtı bir aktivistti..
Amerikan iç savaşında ölen askerlerin anneleri için toplantılar düzenliyor,
onları örgütlüyordu..
Anna annesini hayranlıkla izliyordu..
Ama ona yeterli desteği veremiyordu..
Hatta bazen ileri gidiyor diye onunla ters düşüyordu..
Yıllar su gibi aktı..
41 yaşında annesini kaybetti..
1905 yılının mayıs ayının ikinci pazarında..
Yıkıldı..
Acısını yüreğine gömüp, annesini anmak için bir şeyler yapması gerektiğine karar verdi..
Bir yıl sonra mayıs ayının ikinci pazarında annesinin 20 yıl öğretmenlik yaptığı kiliseye 500'e yakın anne ve çocuğu davet etti..
Toplantının adı "Anneler Günü"ydü..
Katılanlara annesinin en sevdiği çiçeği, beyaz karanfil dağıttı..
Ardından senatörlere, etkili isimlere bugünün "Anneler Günü" olarak ilan edilmesi için mektup yazdı..
Kamuoyu oluşturdu..
Amerika Temsilciler Meclisi bu tarz özel günlerin arkasının kesilmeyeceğini ileri sürerek öneriyi redetti..
Anna vazgeçmedi..
Gazetelere mektuplar yolladı..
Yüzlerce anne ile gösteriler yaptı..
Tarih 10 Mayıs 1914'tü..
103 yıl önce bugün..
ABD Başkanı Woodrow Wilson'ın isteğiyle kongre o günü resmi olarak "Anneler Günü" ilan etti.
Anna Jarvis amacına ulaşmıştı..
Annesinin mezarına gitti..
İlk kez ağlamadı..
Mezara beyaz karanfiller koydu..

*. *. *

İşte bundan sonra kapitalizm devreye girdi..
Her geçen yıl "Anneler Günü" biraz daha amacından uzaklaşmaya başladı..
İş ticarete dönmüştü..
Şirketler hediye satmak için birbiriyle yarışıyordu..
Gazeteler "Annenize hediye almayı unutmayın" diye yazıyordu..
O günlerde milyon dolarlık bir piyasa oluşuyordu..
Tüm Amerika'da alışveriş çılgınlığı yaşanıyordu..
Çiçek, tebrik kartı ve hediye satışlarında patlama oluyordu..
Amerikan toplumu annelerine hediye alan iyi çocuklar ve almayan kötüler olarak ikiye ayrılıyordu..
Yaratılan algı buydu..
1920’lere gelindiğinde “Anneler Günü” Anna Jarvis'in düşündüğün artık çok dışına çıkmıştı..
Çünkü onun istediği o gün herkesin annesine bir mektup yazıp onu ne kadar sevdiğini içtenlikle anlatmasıydı.
Bu kez kendi önerdiği "Anneler Günü"nün iptal edilmesi için mücadele etmeye başladı..
Kız kardeşiyle beraber kendi yarattığı bu güne savaş açtı..
Yine senatörlere mektuplar yazdı..
Gazetelere gitti..
Röportajlar yaptı..
Bu günü alışveriş için fırsat olarak kullanan mağazalara davalar açtı..
Tüm servetini protestolara harcadı..
Ailesinden kalan evi sattı..
Gösterilerde zaman zaman tutuklandı..
Suçu huzuru bozmaktı..
Kendisini anarşist gösteren medyaya da savaş açtı..
Gazetecilerle ters düştü..
Sonunda kapitalizme yenildi..
Kendi yarattığı "Anneler Günü"nün kurbanı oldu..
Her anneler günü artık onun için ızdıraptı..
Pes etti..
Dünyadan elini ayağını çekti..
Ömrünün son yıllarını dostlarının verdiği destekle senatoryumda geçirdi..
1948 yılında mutsuz, kırgın, yoksul ve yalnız öldü..
Bugün Batı Virginia’da yaşadığı ev bir müze gibi..
Hafta sonları ortalama 2 bin kişi tarafından ziyaret ediliyor..
(Sedat Kaya, Datça)
10 Mayıs 2017

Bugün 6 Mayıs... GENÇ ÖLMEK

Bugün 6 Mayıs...

GENÇ ÖLMEK

“……..Gemerek’te evler hep bahçe içinde. Ben önde, jandarmalar arkada, koşuyoruz bir bahçeden bir bahçeye. bir duvardan atlayıp yere yatıyorum, ya ayaklarının dibine ateş ediyorum, ya başlarının bir karış üstüne. Onlar da yatıyorlar ben ateşe başlayınca. O zaman kalkıp koşuyorum, böyle iki üç tur atıyoruz Gemerek’in içinde. Herkes durmuş beni seyrediyor. Bir kadın, evinin kapısından, az ötede beni seyreden kocasına sesleniyor:
“Herif, gel çorbanı iç, soğuyacak; yine gider seyredersin!”
Çocuklar, ben ateş ettikçe alkışlıyorlar. Kiminin elinde ayçiçekleri; hem beni izliyor, hem ayçiçeği yiyorlar. Bir buçuk saat kadar sürüyor bu kovalamaca. Bir ara, üstüne hoparlör bağlanmış bir taksi çıkıyor ortaya. Hoparlörden acımasız bir ses şunları söylüyor Gemereklilere:
“Ben belediye başkanınız! Komünist Deniz Gezmiş, Gemerek’te. silahı olan silahını alsın, av tüfeği olan av tüfeğini. Silahı olmayan da taşla sopayla saldıracak. Herkes hazırlansın! Yakalayacağız onu!”…”

Mart 1971…Avanos Ortaokulu’na gidiyorum. Bir gece önce Naciye Hala’mın zeytinyağı ve sarımsağa emdirilmiş pamuk koyma projesi tutmadı. Sabaha kadar zonkladı kulağım. Sabah annem, babamın yün kaşkoluyla kafamı, kulağımı iyice sardı, öylece gittim okula. Öğle arasında gazozhaneye uğradım. Abim güveç yaptırmış ondan yiyeceğim. Az sonra tepsi gibi kullanılan geniş bir ekmeğin üzerindeki güveç dumanlar savurarak geldi masaya. Ekmeğin ucundan koparan güvece dalıyor. Kimsenin yanındakine baktığı yok. Tam bu sırada, Belediye’nin her zaman cızırtılı ve ne dediği anlaşılmayan hoparlöründen belediye başkanının sesi duyuldu. Bağıra bağıra bir şeyler anlatıyor. Güveç için gelen abimin arkadaşı Hacı dayı masaya sıkışırken havadisi de verdi: “Belediye Reisi minibüsün üstüne çıkmış konuşuyor. Teröristler mi yakalanmış ne!”

Az sonra çarşı meydanındayım. Kan ter içinde, elindeki mikrofondan Deniz Gezmiş’in nasıl yakalandığını anlatan, ahaliye akıllar veren Belediye Reisi'nden aklımda kalan fotoğraf, konuşurken bir yandan da sağ eliyle sürekli kasığını bastırmasıydı. Görüntünün tuhaflığı benim için ancak tıp fakültesindeki cerrahi stajında anlaşılır hale geldi. Bizim Reis, bağırmaktan şişen kasık fıtığını eliyle iterek yerine yerleştirmeye çalışıyormuş meğer…

Deniz’i 25 yaşındayken, Hüseyin ve Yusuf’la birlikte bir hıdrellez sabahı astılar. Yusuf da 25’indeydi, Hüseyin ise 23. Bakmayın “dede” lakabına, ikisinden de küçüktü Hüseyin.

Hıdrellez Anadolu’da, bozkırın doğum günüdür.
6 mayıs 1972 günü annem, her hıdrellez günü yaptığı gibi erkenden kalkarak sabah namazını kıldı ve ardından Kızılırmağa gitti. Irmağın birazdan yükselerek sileceği kumların üzerine, bebekler, çocuklar, gelinler çizdi. Kamışlardan derme çatma evler yaptı. Bana sınavım için şans diledi.

O sırada Deniz’in annesi Mukaddes Hanım, -ki kendisi aslen Tortumludur- belki de çörek hazırlıyordu. Tortum’da hıdrellez gecesi, gece rüyasında özlediği birini görmek isteyen, bir gün önceden oruç tutar. Akşam Tortum’un tuzlu çöreğinden yenir ve hiç su içilmez. Mukaddes Hanım o gece uyuyabilse belki rüyasında görecekti Deniz’ini, lakin olmadı. Alıcı kuşlar gece yarısı kapıya gelip Cemil Bey’i götürdüler, Deniz’in dal boylu cansız gövdesini teslim etmek için.

Hüseyin Sarızlıdır. Demek ki annesi Selver Hanım da erkenden kalkmış, kutlu bir ağacın dibinde Hüseyin’i için, boz atlı hızır’dan, dilekler dilemiştir. Nereden bilsin güzel yüzlü oğlunun az önce yağlı bir ilmeğin ucunda turna olup gökyüzüne uçtuğunu.

Yusuf Yozgat doğumludur. Çerkes oldukları söylenir. Annesi Mediha Hanım, oğlunu bir kez daha can gözüyle görebilmek için; kıbleye bakan yedi çeşmeden su içmiştir, akan suda yıkanmış, kâğıda yazdığı dileklerini gül ağacının dibine gömmüştür mutlaka. Yazık ki, işe yaramamıştır.

Ercan Kesal
Cin Aynası'ndan.